De tijd vliegt ………

Of, zoals het Engelse gezegde luidt: “Time flies, when you’re having fun”.

Het is nu ruim een maand geleden dat Wilma is overleden, maar ik kan je nu uit eigen ervaring zeggen hoe ik dit spreekwoord heb ervaren.

JA, “time flies” maar NEE, ik heb geen “fun”.

Met name in de stille momenten in huis, die we vroeger natuurlijk ook hadden, blijven nu stil. In een opwelling iets tegen de in stilte aanwezige partner zeggen resulteert nu in niks anders dan in een zich vervolgende stilte. Daar kunnen boxer Boef en de katten Japie en Schooier, noch radio of TV niets aan veranderen. Stilte die feitelijk geen stilte is maar een verzameling van een heleboel “achtergrondgeluiden”. De laatste weken hebben we eigenlijk prachtig weer gehad, de tuindeuren vaak wijd open. Tsjilpende vogels, in de verte voorbijvarende schepen, overvliegende vliegtuigen en langsrijdende treinen, spelende kinderen, verkeersgeluiden, de vuilniswagen. Het “leven” trekt voor je neus lans, maar de dood zit in je hoofd.
Ja, ik heb mee gekregen dat het redelijk mooi weer was, ja, ik heb de tsjilpende vogels en spelende kinderen gehoord, maar nee, ik heb het niet “mee” gekregen.

In de bovenkamer heerst bij mij nog een soort van chaos. Ik heb ooit een tegeltje gehad met de wijsheid “Een intellectueel houdt orde, een genie beheerst de chaos.” Welnu, en voor velen geen nieuws, ik ben geen genie!
Voor 20 februari was creatief denken één van mijn USP’s (Unique Selling Points). Kom bij me met een probleem, je vertrekt met een snelle, goede en vooral creatieve oplossing.
Nu ben ik al tevreden dat ik weet dat 1+1 2 is, maar hoe ik daar “vroeger” 2½ of 3 van maakte, ik zou het nu even niet weten.

Is de laatste maand dan alleen maar kommer en kwel geweest?
Nee! Gelukkig niet.
Tussen het overlijden van Wilma en haar crematie in beperkte kring was er meer dan genoeg te doen. Ook heel veel steun gevende, hartverwarmende telefoontjes, kaartjes, bloemen, huisbezoeken. Dat flauwt natuurlijk af, maar nog steeds krijg ik lieve reacties. Vaak ook uit onverwachte hoek en ook vaak van mensen die je al heel lang niet had gezien. Echt een geweldige steun.
Waar ik eigenlijk wel tegenop zag was het telkens weer (moeten) vertellen; maar ik heb nu zelf ervaren dat dat echt helpt. De scherpe, puur emotionele kantjes gaan er vanaf, je kan het verhaal nu wat nuchterder vertellen zonder dat je gevoel daar makkelijker over doet!

Waar Wilma en ik redelijk goed van elkaar wisten wat te doen na ons overlijden, hebben we eigenlijk nooit stilgestaan bij al die pragmatische kanten van de dood. Wie informeer je? Welke instanties moete iets weten? Welke verzekeringsmaatschappijen? Welke abonnementen opzeggen? Te naamstelling van bankrekeningen, loterijen enz.
Ik kan jullie één ding verzekeren, als je ooit hebt willen emigreren vanwege de bureaucratie en regeltjes in Nederland. Niet doen! Ik heb nu ervaren hoe georganiseerd hier alles is, hoe goed al die regeltjes en bureaucratie werkt. Zo goed als alles op “officieel” gebied wordt binnen de kortste tijd “vanzelf” geregeld.
Maar toch ook een ergernis over de regeltjes. Van de bank bijv. kreeg ik een brief met medeleven en zo en dat ze voor de archieven een kopie van de Verklaring van Erfrecht wilde hebben. Die scan je dan en e-mail je naar ze toe. Laat dat nu niet mogen. Je moet het origineel opsturen, dan maken zij een kopie, waarmerken die en sturen het origineel weer naar je terug. Of je mag zelf even bij de balie komen met het origineel! De bank waar ze adverteren dat ze voor een hypotheekadvies bij je aan huis komen, komt niet aan huis om even naar het origineel te kijken, de kopie hebben ze immers al.
Moet ik me daar druk over maken? NEE!
Maak ik me daar druk over? JA!

Naast al deze officiëliteiten (spellingcontrole zegt “nee”, maar volgens mij is het correct Nederlands) gaat ook het gewone dagelijkse leven door. Boodschappen doen!
Van Wilma mocht ik nooit mee “boodschappen doen”; mijn rol beperkte zich tot taxichauffeur/drager. “Als jij mee gaat kom ik met twee keer te veel spullen thuis”
De eerste boodschappen heeft zus Liesbeth voor me gedaan, vervolgens zijn we samen boodschappen gaan doen en nu kan ik trots melden dat ik de meeste boodschappen zelf doe. Met een lijstje! Ik wil niet het verwijt “op afstand” horen dat ik te veel ingekocht heb. Dat doe ik stiekem wel natuurlijk!
Bij het boodschappen doen wordt je ook weer vragen gesteld. Wat is er gebeurd? Hoe gaat het nu met jou? Daar begin ik niet “bang” voor te worden.

Behalve door Liesbeth ben ik ook geweldig opgevangen en geholpen door buren Monique en Guido. Met hun drieën zijn we dan ook lekker uit eten geweest bij “ons” stamrestaurant De Bonte Hond. Heel vreemd om daar zonder Wilma te zijn, maar toch ook heel gezellig (en natuurlijk “goed”).

Verder zijn tegenwoordig de sociale media onderdeel geworden van ons dagelijkse leven. Dit blog maak ik op basis van mijn “dagboek” wat een voor mij behulpzame manier is om dingen “van mij af te schrijven”. Daarnaast de wat meer vluchtige berichtjes op Facebook en (nog vluchtiger) op Twitter. Zo had ik op Facebook mijn profielfoto gewijzigd in de foto van Wilma op het terras in Lanzarote. Die heb ik nu gewijzigd in een soort collage van foto’s van Wilma met onze gezamenlijke hobby de tuin en papa Frits met onze gezamenlijke hobby Alfa Romeo. Die profielfoto kan wel even blijven staan!

De tijd vliegt!